BRECHTIAANSE AVOND MET SCHADUW
nog staan de hoogste
bergtoppen in de zon
en lijken witte sneeuwpakketten
een magisch licht te stralen
beneden is alles al schaduw
beneden is alles al koud
roept een buurmeisje nu
voor de honderdste keer
oh my god
ik kuier hier beneden rond
door het kille dal der verdoemden
en trek voorbarige conclusies
uit alles wat een ander ziet
een ander die in donker staat
zo’n ander ziet het niet
Adrie Krijgsman, 2018
SCHUTVERLIES
schraal winterstrijklicht
kleeft aan de rechte kanaaldijk
mild melancholisch,
verstoken van vlezige rijkdom
en rijping van licht gestoord brein
loop ik langs bruggen en kleine verlaten
naar lager, waar later de doden worden herdacht
de gitarist van gisteren beloont herinnerhonger
en troont zich ter vertier de virtuoze schepper,
zijn vingers dansend
als La La La Human Steps op de snaren
ben ik langs dit kanaal nu werkelijk de weg kwijt?
vraag ik de fitte atleet
ik zou het niet weten,
maar voor ik het vergeet
raad ik je aan goed te eten
er vliegt een kleiduif op
valt na het schot bij de snackbar
in tientallen brijzels uiteen
Adrie Krijgsman, 2018