Het schrijven en voordragen van poëzie doe ik soms als begeleiding van trieste gebeurtenissen. Ik vermijd bewust het woord troost omdat troost naar mijn idee buiten de poëzie (of andere tekst) ligt en veel meer direct intermenselijk is. Gisteren heb ik bij een crematie een toespraak mogen houden, als begeleiding, niet als troost wat mij betreft. Ik heb dat verwoord in de toespraak, die ik hier om privacy-redenen achterwege laat. Hier moeten jullie het doen met een gedicht.

VER WEG
i.m. P

het was geen laffe overgave
toen in een blitzkrieg moegestreden
jezelf de wapens uit handen gaf

vannacht was je het vechten zat
de pijntrajecten door je lijf gevat
in kromme kankerlijnen
en medicinale morfinewanen

geen techno meer geen grunge
geen lachen meer geen tranen

maar weet je in Verweggistan
nog van die reis naar de Lofoten?
toen je een tweemaands foetus was?

of later Sarajevo? Dresden?

ik vrees van niet
die foetusreis is vijftig jaar geleden

en ook herinneringen gleden
vannacht van je gedachtensgletsjer af