Veel van mijn volgers weten inmiddels wel dat ik voor het dichters-kunstenaars-project tijdens Kunst aan de Vaart een gedicht heb aangeleverd met de titel ‘Some rain must fall’, waar Sanne Boswijk een prachtig, kleurrijk ontwerp bij heeft gemaakt. Het project is een samenwerkingsproject tussen regionale dichters en studenten van Academie Minerva en gedurende dit project is er regelmatig overlegd, op individueel en groepsniveau. Over de titel van mijn gedicht ben ik nooit zo open geweest, ook niet als ernaar werd gevraagd. Sorry Sanne 🙃. Ik vind namelijk dat een gedicht voor zichzelf moet spreken, zeker als er een kunstenaar mee aan de slag gaat. Teveel uitleg, teveel nadruk op de context, zelfs als het alleen de titel van een gedicht betreft, kan dan het proces (ongewenst) beïnvloeden.

Nu de ontwerpen op 27 mei jl. definitief zijn geworden kan ik wel verklappen dat de titel afkomstig is van de songtitel ‘Into Each Life Some Rain Must Fall’ uitgevoerd door Ella Fitzgerald en The Ink Spots. De regen moet hier natuurlijk niet (alleen) letterlijk worden genomen, maar evenzogoed overdrachtelijk, eenieder krijgt zijn portie ellende. Niet alleen een mens heeft een leven, ook een stad, waar tijdens een project als Kunst aan de Vaart, begin september, onweersbuien niet onwaarschijnlijk zijn. Met name het laatste couplet vond ik, misschien vanwege de blues-nostalgie, van toepassing op Assen:

Now some folks can lose the blues in their hearts
But when I think of you, well, out of shower (that’s when another hurricane starts)
Into each life, some rain must fall
But too much is fallin’ in mine.

Inderdaad, soms heb ik een beetje medelijden met Assen.

Kunst aan de Vaart 2024 vind plaats op 14 en 15 september in Assen. De acht ontwerpen van de kunstenaars zijn dan te zien langs de Vaart, geprint op doeken van 3 x 8 meter. De doeken worden geplaatst in de vierde week van augustus.

De video met de song kun je vinden op YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=PJ9IaplRrm4

Mijn gedicht herhaal ik hier nog een keer:

SOME RAIN MUST FALL

vrouwentongen – een vensterbank vol –
staan ongedwongen naar wolken te lonken
tot plotseling een wolkbreuk – koude valwind
hevige regen – de tongen aan het oog onttrekt

in een raamwerk van vensters weerkaatsen
gedrochten van donker beton
aan Gods hand door opgeruwd water getrokken

de vraag is waarheen?
de drenkeling tast in het duister

om verregende warhoofden heen
jaagt altijd nog op het verdwenen pad
een jaagpaard verten weg langs onbevaren vaart

en door grootvaders kloksnelheid aangestuurd
drijft in het huidige zijn nog de oude nostalgische tijd
die losse druppels lief en leed
in Asser stadsgezicht smijt

© Adrie Krijgsman, 2024