Vandaag is Mannes op het stationsplein van Assen geplaatst, al wordt hij pas op dierendag ons officiële stadsicoon.

Als altijd zijn de meningen verdeeld en op social media vinden we naast alle superlatieven ook wat kritiek. Tegenstanders vinden dat het beeld van Nio en Serafijn niet bij Assen zou passen. Ik ben het daar niet mee eens. Het is een prachtig, zij het wat prijzig decoratief beeld – gelukkig geen kunst, want daar heeft de gemiddelde Assenaar niets mee – dat met veel vakmanschap gefabriceerd lijkt te zijn.

Het is ook een realistisch beeld, (Noordelijk) realisme dat in Assen toch altijd hoogtij viert. Niet abstract of in hoge mate geabstraheerd, want ook daar heeft de gemiddelde Assenaar niets mee. Het moet herkenbaar zijn. En dat is het. Gewoon, niks buitenissigs, herkenbaar en als icoon hopelijk ook nuttig.
En nee, het is niet vernieuwend en je hoeft er niet bij na te denken. Het is wat het is, zoals het in Assen altijd geweest is.

Of de hier wonende of bezoekende moslims (Iraanse ambassadeur b.v.) aan de bakermat van de beschaving in het Drents Museum er ook zo blij mee zijn … ach, daar heeft de gemiddelde Assenaar niets mee.

Het beeld past uitstekend bij de stationsrestauratie, die ook hier de Huiskamer heet. Lekker gezellig, lekker gewoon. Goed passend ook bij familiestad Assen.

Ook is het beeld duurzaam. Tegenwoordig een must. Het beeld gaat, mits de werkster het elke week in de teakolie zet, langer mee dan een levende hond. En Mannes eet niet, schijt niet en vervuilt derhalve niet.

Dat de opdrachtverlening niet helemaal vlekkeloos verlopen is, ach … past ook wel bij Assen.

Of ik het zelf een interessant beeld vind? Nee.
Of ikzelf bij Assen pas? In cultureel opzicht, nee!

(foto Bert Visser, Asser Courant)