onaangeroerd vandaag
de vleugel van de deurklink
zilverwit
 
knarst omlaag
 
klinkt sterrenstof tussen tanden in Dante’s Inferno
krassen de nagels op een celmuur in Abu Ghraib
 
toonbeelden van zingenot zingend komt Artemis ¹ binnen
een koude luchtstroom – winterdag
 
wat moet ik met warmte beginnen
na het onderhands besluit niet langer fysiek te beminnen?
dag in dag uit het lijdend vlees te zijn ²
 
buiten worden de zinnen
door fijne ijsregen verdreven – mistroostig
miezerig valt nog het dovend middaglicht
op dichtgespijkerde deur
 
voorgoed gesloten
 
het huis van de goden
– nog fully in business –
dat ooit de voorouders kenden
de trouwe bezoekers
in donkere pakken van importkatoen
omhelst de ledigheid
 
een zilveren graffiti tag op de deur
vlak boven haar schouder
zichtbaar als oorsieraad haast
verwijdert zij achter coulissen
en schudt in het aanklevend licht ijs en sneeuw van zich af ³
 
ze neemt – pas op de opstap –
een trede grauw beton
 
oud
ingesleten
met nog een handafdruk van een onbekend kind
 
komt binnen in scheerwollen jas
met blokken rood en oker
banen wit en turquoise
 
blakend als oase van buitensporig leven
in een verlaten winterend land
 
om haar een hand te geven …
zonder te beven
 
ik zucht
scharrel in woordenschat rond onder lieflijke lemma’s
 
ver voor zij horen kon had ik al droomgesproken
al minzaam haar prefiguratie gekust
in een wereld van wanen
waarin de connaisseurs niet spreken
en zij die spreken niet weten ⁴

 
ondertussen
onbevangen
onbekwaam mijn lust te blussen
 
voordat in haar gitten ogen lichtjes bewogen
 
blonde danseressen
turbulent en onthullend
 
groet zij
 
ik groet
 
terug
 
een kort ritueel
een triviaal behoedzaam tasten om kwetsuren te voorkomen
 
zoals de mannen onder helmen
zwetend in the great outdoors
nog altijd met prullaria de inboorling bedwelmen
 
niet meer in kaki tropenpak uit tijden van dubbele jaren
– Stanley ontmoet Livingstone –
maar als gewiekste handelaars die delfstoffen vergaren
 
zocht ik de rijkdom
tijdens een home run
langs de hoeken van de aarde ⁵
en de engelen die daar stonden
 
in duurzame woorden
herinnering kwijt –
welke bacteriën breken de tijd?
welke enzymen verteren begeerte?
 
 
helskoude wind nu
 
op schoongewaaid ijsvlak trekt zij een ijzeren harnas aan
 
traag en tergend
getoverd – waar vandaan?
 
een sneeuwduin aan de lage oever
 
het wrak van een roeiboot
 
en in de verkoever het opgetast hout voor een reservevuur
ooit uit de tropen meegenomen
 
stroever dan voorheen vliegen meeuwen
in het grauwe
tot stilstand gekomen licht
waarin wij willen weten wie onze toekomst veilig stelt
en eisen recht op welvaart
 
 
roepen naar de overkant “steek alles in de fik”
“steek het in de fik!”
 
 
terug uit de narcose
nog in bedwelmde staat
met op een monitor mijn hartpuls in volkomen regelmaat
 
vervreemd van de leegte
 
weet ik wat mij te doen staat
als het licht op groen gaat
na de sedatie
o yeah…!
 
dan amputeer ik de kritische waarde van water
 
aggregatie
 
bij potentiële buren
met onderkoelde metalen smoelen in hun sneeuwhut weggedoken
 
damp en rook uit vuren dan
warmte zonder geheugen
zonder geweten
of wet
 
ik zorg voor de grote ontdooiing
van gletsjers in de bergen
sneeuw en ijs op de hoge plateaus van het noordelijk halfrond
het Zuid-Patagonische ijsveld
de Noordpool en Antarctica
 
vier de historische slachtfeesten mee
met thuisloze dieren
in Rwanda Tsjetsjenië Timor
in Stalingrad en aan de Somme
 
en leg snelwegen aan
naar grondgebieden van inheemse stammen
 
om ook bij hen
het goddeloos verdriet ⁶
wat in te dammen
 
 
zij vingerschrijft ‘ik houd van je’
op de beslagen ruit – ondoorgrondelijk
mijn bewezen doorzichtige zijn
 
transparant
 
glas
ouder wordend glas
 
alles heeft leeftijd
geconstrueerde leeftijd
 
wordend uit wat was
in soepeler tijden
 
minder obstakels
minder weerstand op de huid nog
 
er ligt een kussen klaar waarop een hoofd kan rusten
for deg
opdat wij
wij
 
wanneer in labyrint de draad weer is gevonden
 
en bij de uitgang
– eeuwenoud verhaal –
een ander licht
een andere taal
 
 
then I met Mondrian
on fifth and forty-second
took me to Broadway
 
perste liefde in een vierkant
destructie ⁷ in de dunne banen
verticaal
horizontaal
 
zur Verführung der Figurativen
sprak hij blokken in hoekige taal

afgewogen

boloni op casinobrood
en plakjes tostikaas om ongekunsteld te smullen
 
eten is meten
is weten – is
 
de strakke maatvoering der dingen
tot schoonheid herscheppen
 
wetenschap
 
terug van overzee
met zuivere lucht omhangen
tot waardering der voorheen biddende beenderen
 
met een verhelderde visie
op de werkelijkheid
 
and living boogiewoogie
 
———————

1 Griekse. myth.: Godin van de jacht
2 Luis Cernuda (1902-1963) in ‘Lázaro’: Siendo carne doliente dia a dia.
3 Verwijzend naar Shakespeare “Wees zo kuis als ijs, zo zuiver als sneeuw, gij ontgaat toch de laster niet”
4 vgl. Simon Vinkenoog, Liefde, zeventig dagen op ooghoogte. 1965 (p 174)
5 Bijbel, Openbaring 7-1
6 Claude Lévi-Strauss, Tristes tropiques, 1955
7 Mondriaan in brief aan James Johnson Sweeny, 1943: ‘Ik denk dat het destructieve element te veel wordt verwaarloosd in de kunst.’
 
br />© Adrie Krijgsman, december 2008