Grond verzet en bemest. Moedig de doornige
struiken gesnoeid. Hard zaad uit de peulen gewerkt.
Gedachten aan Manhattan uit mijn hoofd gezet.
Nu ziet de tuin er weer keurig uit en ben ik het
met al die overdreven geuren zat voor deze dag,
de rest komt morgen wel.

Hé, tovenaar met grauwe staar, we zijn wel klaar vandaag.
Kom mee met deze superdel. Naar killerkat.
En ook de hond moet nog op pad.
O ja, met miep zou je haar werkstuk
nog bespreken en haar met goede tips bestoken.
Eten koken? Nee, geen vlees!
En als reserveslet wil ik vandaag
eens vroeg met jou naar bed,
als vetbol voor de pimpelmees – erotisch vreten!

Tandje minder? vroeg de tandarts, barsig.
Klare taal, maar niet waar ik op wachtte.
Misschien dat instortingsgevaar ons nog een keer
terugleidt naar het plaats delict, maar liever niet.
Er is nog meer te doen dan keer op keer de boel
te schragen vanwege die altijd slappe overlegcultuur,
zonder dat er op den duur een antwoord
in het vooruitzicht komt op achterliggende vragen.

In den beginnen was het woord, het tweede woord
bekoorde ook en daarmee was de pet gelicht
voor het ontstaan van een gedicht:
een ode aan klimaatrebellen.

Haar moeder had de dorpstandarts getrouwd,
haar vader bleef zijn tuinvrouw trouw,
dat was naast aangenaam ook praktisch
en ging zelfs zonder schuldgevoel, zonder berouw.
Ze gingen vaak op pad. Na al die jaren, zomaar
ergens heen waar de natuur nog relatief herstelbaar was.
Te nat voor vuur maar droog genoeg om lang
te bivakkeren. Te voet naar het Siberische geluk
op nukkige Hollandse rede, tijdens regen,
tijdens een mandala tekendag in het buurthuis,
voor bejaarden – geeft weliswaar het antwoord
op ons klimaatvraagstuk niet,
maar doet de natuur ook geen schade.

Of het natuurlijk was, is een tweede,
maar cyclisch gezien hield het huwelijk stand;
een solide gebouw door vastgoedboys geprezen
en toch werd het tijd om sloop te gaan vrezen,
omdat de gemiddelde grondprijs van gezondheidszorg,
als ook de kubieke inhoudsprijs van liefde
drastisch was gestegen. Het werd dus tijd
het huwelijk lucratief te gaan ontknopen
en alles prijzig te verkopen aan een aangetoond malloot;
geen grauwe staar maar klip en klaar
de ecologische contanten voor een solide vereffenaar
vergaren. En dan?
Zeilen over de baren, onder een aangepast program
dat eerlijk recht doet aan de dreigende gevaren.

© 2018 Adrie Krijgsman