Eind 2017 verscheen de bundel ‘Ingedikte Revisies’. Dit keer geen poëzie, maar een ‘relaas’ in een voor mij experimentele vorm, geïnspireerd op de fragmentarische social-media-tijd waarin we leven.

Ik was altijd al geïnteresseerd in experimentele literatuur. Toen het tijdschrift Raster in 1983 een nummer uitbracht met de titel Gestoorde teksten/ verstoorde teksten besloot hij ook in die richting een poging te wagen. Het bleef in eerste instantie bij korte stukjes, maar nu is dan toch Ingedikte Revisies verschenen.

De bundel telt 164 pagina’s, garenloos gebrocheerd, glans gelamineerd, prijs € 8,00. Te bestellen via een mailtje naar info(apestaartje)adriekrijgsman.nl, voor € 12,00 inclusief verzendkosten.

“IngedikteRevisies” de laatste bundel van Adrie Krijgsman, binnengestapt met ogen open. De woorden slurpen je op en plaatsen je in een werkelijkheid waar je om je heen kijkt en het ene been het andere niet is. Toch ga je verder, je zult wel moeten, want de woorden nemen je mee, laten je even tollen rond je snap-as en verder weer. Is het poëzie?, vroegen Adrie en ik ons; nee en ja. Is het proza?, vroegen Adrie en ik ons, ook; dat nou ook weer niet. Ogen lezen verder, hap, slik, neem je ze in. Je wankelt en valt niet, daarvoor is de taal te sprekend. Woorden bloeien niet open in elkaar, welnee, soms met een klein sprongetje ga je verder óf je wandelt goedgemutst door een landschap (het landschap dat in zijn vorige bundels zo van zich spreken laat) óf je houdt even halt, kijk nog eens goed, glimlacht of fronst. De bundel is een wandeling, welnee, de bundel is uitkijkpost, welnee, de bundel is een samenbal van ongure en lieflijke taalsujetten.
[Egbert Hovenkamp II]

Vlot leesbaar en moest regelmatig lachen. Beter dan je gedichten. Vreesde even voor teveel Schierbeek (achterflap) maar dat viel reuze mee. Paar redactionele punten, met name de overgang tussen 1 en 2.
[Gert W]

In no time al 20 pagina’s gelezen. Vlot en humoristisch geschreven. Ook kritisch. Wel veel moeilijke woorden, zoek je die in een woordenboek?
[Lolke B]

Als voorbeeld enkele pagina’s (44-46):

Een vogel fluit, de wind ruist nagenoeg geruisloos door de dunne berkenkruinen. Af en toe flitst het. Een revolutie richting Tocqueville wordt geduldig uitgelegd. Nu oude theorieën ontwaken, gapen met krakend scharnier steeds verder open tot gelach en getetter. Uitgevestigde partijen beginnen luid stilte te blaffen. Klein en platvloers trekken de rimpelgolfjes over het water van de Vaart. Truttigheid vanuit de bruine leidhand. Verstikkend. Jeukende stieren vallen met een doffe klap op platgetrapt vakantiezand in het park en rollen uit als door de straten van Pamplona. Geluid van levensverveling. Een zorgenkindje in meelij gewikkeld vergaapt zich. Ademtekort. Bomen draaien het licht in, bevlekken de buik, waarbij haar topje buiten schot blijft. Op schootsafstand ontbloot zich de zweetplooi, als een denkbeeldige rooilijn. Tussen de vele vierkante tegels glimmen struikelstenen kobbelkoperen keitjes. En terwijl de punten worden geteld stelt zich terstond een vloekende veldmaarschalk op. Wat is dat verdomme voor rommel? Blikken trommeltaal? De werelds van de volwassenen effi briesend op horens genomen. Alles op de fiets. Jonge sla, oude sla. Moeilijk te verdragen, platvloerse dagelijksheid op de oever. In Schipborg werpt een handje een handje vol krenten vloekend in de pap. Haast nergens in de bermen nog een blije geit. De angst schept ijsjes hijgerig hond. Na regenbui overal modderig maaiveld, waaruit de reflectie is weggegraaid. Door feestgedruis weer op huis aan, voor de herhaling. Laat geworden. Weldoorborst raadslid twittert haar vakantiescheet, peper en knoflook: tittyfuckingkraist wat is het heet. Nauwkeurig analiste van het thermische palet verwoordt als toonbeeld van het weelderige leven de stand van zaken, aangelengd met grillen van haar lusten, nu met hedendaagse porno, als middelpotig middelpunt verlossend tussen de druiventrossige memmen. Hierbinnen vijfentwintig. Tjeemineetje, wat stinkt m’n reetje. Ik trek nog snel een truitje uit. Met vierkante ruiten. Te laat om te remmen. Hoor stemmen. Cyclische fondsen weer diep in het rood. Gisterenmiddag. Meer dan kil verlangen naar het vleesgeworden strand. Blarentrekkend, bilbedekkend ijs verscholen onder warme chocolade. Niet zomaar bedrogen in vervlogen liefdesnest, maar fris gewassen, het rimpelige zaakje bloot in de koeling. Wachtend op het vroede woord als aanzet voor de dichter tot de daad. Het juiste woord op juiste plaats en tijd, in liefde, strijd en formulier. Hier. Bij deze. Als blijk van mijn dank voor het leven of zo. Zomer in Assen. Nou, jij maakt het wel erg bont joh! Emoticon. Emoticon. Ga nu eerst pitten. Wat? Plattelandstijd? Een hazenslaapje tussen bedrijven door om daar te recupereren. Blokje kaas? Liever teloh aan de Waterkant, het fatalieve gelaat in gedachten, zachtjes pratend over onze toekomst, hoe die uiteenvalt in kleine stukjes aangenaam verleden, in kruimels passioneel genot. Mijn blanke hand glijdt met nog vette vingers omhoog over haar donkere dij. Zo ken ik je niet, zo dwingend. Sorry lief, was niet de bedoeling, niet vooropgezet. Maar na zoveel niet meer, meer de sfeer die om een lome daadkracht vroeg. Een slap excuus. Omdat de nacht, teruggevlucht, verdwijnt in historische leegte stel ik mijn discipline ter beschikking. Als eerste speler op het racevlak waar geworpen wordt. Dan nu het dimlicht uit. Luister naar de kleine radio. Muziek uit de sixties. Op drift geraakte hippies. I can see you. Afgestemd op een Engelse zender, Absolute Radio, krakerig, wegzakkend soms, maar met de schoonheid van sublieme imperfectie, alsof ik zo weer luister naar een popconcert uit meegezeulde jeugd, vanuit de verte aangewaaid, vlagerig over het watervlak, romantisch in herinneringen klievend, waarin vriendinnen komen, gaan, worden betreurd. Met reminiscenties aan een tent in Lapland en geparfumeerde brieven van geliefden. Alles van ver. Heb om de hoek in Kloosterveste nog nooit een stap gezet.