Op mijn Facebook-account ben ik door Sytse van Goor genomineerd om tien dagen een boek (met foto) te plaatsen dat mij het meest beroerd heeft.

Why me? aangezien ik meestal wars ben van dit soort activiteiten. Maar goed, het hoeft niet tien dagen op rij begreep ik, ik kan er de rest van mijn leven voor uittrekken.

… dat mij ‘beroerd heeft’. Het woord beroerd is al beroerd, veel te emo! Dus vermoedelijk komen er ook wel boeken waar ik wat van geleerd heb, die interessant waren, etc. We zullen zien.

Laat ik vanwege het beroerde ‘emo-gehalte’ dan maar beginnen met één van de boeken die mij daadwerkelijk beroerd hebben. Elk boek heeft in een mensenleven zijn eigen tijd en plaats – de context is, zoals altijd, daarbij van wezenlijk belang en die context was bij mij in de tijd dat ik het boek las prominent ter zake doende aanwezig. Dank C ❤️.

Liefde in tijden van Cholera, van Gabriel García Márquez, is zo’n boek. Hoewel liefde natuurlijk een, laat ik het eufemistisch zeggen, ingewikkeld begrip is, waarbij allerlei fysiologische zaken (feromonen, hormonen) een rol spelen, en de lengte ervan kan variëren van zeer kortstondig tot eeuwigdurend, kunnen we er geen van allen omheen.

Liefde in tijden van Cholera gaat over de ‘onmogelijke ware liefde’, zo’n eeuwigdurende liefde en de eveneens eeuwigdurende poging om die te bereiken. Geef nooit op!
In het boek van Marquez komt het uiteindelijk goed. De werkelijkheid is vaak minder romantisch dan de roman en niet elke ware liefde blijkt uiteindelijk ook de ware te zijn.

Of ik de ware zelf heb gevonden? Meerdere malen. Gelukkig wel. En ze zijn me allen nog steeds zeer dierbaar.

We kunnen Liefde in tijden van cholera zien als een voortdurend blijven streven naar de ‘ware’ liefde tussen man en vrouw. We kunnen het ook breder interpreteren naar een uitgebreider liefdesbegrip; voor het leven, voor de natuur en vul zelf maar in. De essentie is het voortdurend blijven streven naar dat wat van essentieel belang is.